Chomik dżungarski (Phodopus sungorus) – gatunek karłowatego chomika, nadający się do hodowania w domu.

Na wolności zamieszkuje stepy i tundry Syberii Zachodniej. W poszukiwaniu pożywienia może wędrować na obrzeża lasów. W niesprzyjających warunkach zapada w sen zimowy (hibernację) lub sen letni (estywację). [Tylko na wolności]


Chomik dżungarski, podobnie jak chiński, ma na grzbiecie pręgę. Kształt jego ciała jest jednak wyraźnie odmienny – bardziej zaokrąglony. Długość ciała to średnio 9 cm. Samiec ma długość około 10 cm, a samica 7 cm. Bardzo krótki ogon i łapy są prawie niewidoczne. U chomików karłowatych gruczoł zapachowy położony jest pośrodku brzucha. Ciężar ciała wynosi 30–40 g. Wyróżnia się czarną pręgą od czoła po ogon.


Ubarwienie 
Latem kolor chomika dżungarskiego jest na grzbiecie szary, na brzuchu biały. Na bokach ciała mogą występować białe plamy. W zimie futro na grzbiecie jest o wiele jaśniejsze, prawie zupełnie białe. Zmiana koloru futra ma podłoże fotoperiodyczne. W warunkach domowych zmiana ta zdarza się rzadko.


Chomik panda 
Jedną z odmian barwnych chomika dżungarskiego jest chomik panda, wyróżniający się umaszczeniem przypominającym pandę wielką[1].


Rozród 
U chomików karłowatych ruja nie odbywa się zbyt wyraźnie. Powtarza się ona cyklicznie co 4-6 dni. Zaloty chomików karłowatych mają podobny przebieg jak u chomików syryjskich, lecz trwają krócej. Rozwój młodych przebiega bardzo podobnie jak u chomika syryjskiego. Chomiki karłowate rosną do końca życia.

Rozmnaża się przez cały rok (samica rodzi 3 do 7 razy w roku), toteż płodność tego gatunku jest stosunkowo wysoka. Samica po 21-dniowej ciąży rodzi przeciętnie od 4 do 7 młodych. Młode osiągają dojrzałość płciową po 1 do 2 miesięcy. Chomik dżungarski żyje w niewoli od 2 do 3 lat.

Chomik dżungarski nie jest gatunkiem agresywnym. Jest towarzyski i dobrze się czuje w otoczeniu ludzi (o ile od małego ma z nimi kontakt).

Hodowla kilku chomików jest trudna, gdyż muszą one mieszkać w odizolowaniu od siebie nawzajem. Często występuje agresywność wobec osobników tej samej płci już w wieku około 1,5 miesiąca i nasila się wraz z wiekiem. W przypadku osobników różnej płci, mieszkającej w bliskim otoczeniu, będzie dochodziło do intensywnego rozmnażania.


Żywienie 
Chomik żywi się głównie mieszanką ziaren i nasion, orzechami, ryżem, uzupełniając dietę świeżymi warzywami, owocami oraz mięsem i nabiałem, które są ważnym źródłem białka. Karmione soczystymi owocami rzadko piją wodę. Jeśli samica chomika nie będzie jadła sera ani mięsa po urodzeniu młodych, może równie ze strachu, jak i niedoboru białka zjeść swoje młode. Mimo to, że chomiki dżungarskie mogą zjeść tyle rzeczy, to w żadnym wypadku nie wolno im zjeść: owoców cytrusowych, resztek obiadu, słodyczy i czekolady (która zawiera szkodliwą teobrominę), coca-coli i innych napoi słodzonych lub gazowanych oraz roślin trujących.